کد مطلب:153783 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:126
ثواب گریه بر حسین
در باب ثواب گریه بر مصائبی كه بر ائمه معصومین علیهم السلام عموما و بر حسین علیه السلام خصوصا وارد شده روایات زیاد است كه برای نمونه به چند حدیث و روایت اشاره می شود:
1- حسن بن فضال روایت می كند كه حضرت رضا علیه السلام فرمود: من تذكر مصابنا و بكی لما ارتكب منا كان معنا فی درجتنا یوم القیامة، و من ذكر بمصابنا فبكی و ابكی لم تبك عینه یوم تبكی العیون و من جلس مجلسا یحیی فیه أمرنا لم یمت قلبه یوم تموت القلوب.
«كسی كه متذكر مصائب ما شود و به خاطر ستم هائی كه بر ما وارد شده گریه كند در روز قیامت با ما خواهد بود و مقام و درجه ما را خواهد داشت و كسی كه مصیبت های ما را
بیان كند و خود بگرید و دیگران را بگریاند در روزی كه همه چشم ها گریان است چشم او نگرید و هر كس در مجلسی بنشیند كه در آن مجلس امر ما را زنده می نمایند روزی كه قلبها می میرند قلب او نخواهد مرد» [1] .
2- حسن بن محبوب از امام باقر علیه السلام روایت می كند كه حضرت زین العابدین (ع) می فرمود: اگر مؤمنی برای شهادت امام حسین (ع) گریه كند كه اشكهایش بر گونه اش جاری شود خداوند متعال او را در غرفه های بهشتی جای می دهد و هر مؤمنی به خاطر صدمه و اذیتی كه از دشمنان بما رسیده بگرید، كه اشكش بر گونه اش جاری شود خدا او را در بهشت در مقام صدیقین جای دهد و هر مؤمنی به خاطر ما، اذیت و آزاری به او برسد كه اشكش بر گونه هایش سرازیر شود خدا اذیت و آزار را از او دور گرداند و در روز قیامت از سخط و عذاب دوزخ ایمن باشد [2] .
3- ابوعماره شاعر می گوید: امام صادق علیه السلام به من فرمود: درباره امام حسین علیه السلام شعری بگو، من شروع كردم به خواندن شعر و حضرت می گریست و آنقدر خواندم كه صدای گریه از بیرون خانه شنیده می شد، سپس امام صادق فرمود: یا أباعمارة من انشد فی الحسین بن علی شعرا فأبكی خمسین فله الجنة و من أنشد فی الحسین شعرا فأبكی ثلاثین فله الجنة و من أنشد فی فی الحسین شعرا فأبكی عشرین فله الجنة و من أنشد فی الحسین شعرا فأبكی عشرة فله الجنة و من أنشد فی الحسین شعرا فأبكی واحدا فله الجنة و من أنشد فی الحسین شعرا فبكی فله الجنة و من أنشد فی الحسین شعرا فتباكی فله الجنة.
امام صادق فرمود: «ای اباعماره كسی كه درباره حسین بن علی علیهماالسلام شعری بخواند و پنجاه نفر را بگریاند جای او در بهشت است، و كسی كه شعری درباره حسین بخواند و سی نفر را بگریاند جایگاه او بهشت است، و كسیكه شعری درباره حسین بخواند و بیست نفر را بگریاند جایش در بهشت است، و كسی كه شعری درباره حسین بسراید و ده نفر را بگریاند بهشت جای او است و كسی كه شعری درباره حسین بخواند و یك نفر را بگریاند جای او بهشت است و اگر شعری بخواند و خود بگرید در بهشت منزل خواهد
كرد، و اگر شعری بخواند و تباكی كند (حالت گریه را بخود بگیرد) او هم به بهشت خواهد رفت [3] .
4- زید شحام می گوید: ما گروهی از اهل كوفه خدمت امام صادق علیه السلام بودیم كه جعفر بن عفان وارد شد، امام صادق (ع) او را نزدیك خود نشانید.
و سپس فرمود: جعفر!
جعفر گفت: لبیك، خدا مرا فدای تو گرداند.
امام: به من رسیده كه درباره امام حسین (ع) اشعار خوبی می سرائی.
جعفر: آری قربانت گردم.
امام: بخوان.
جعفر اشعاری خواند، امام و كسانی كه اطرافش بودند گریستند و امام صادق (ع) آن قدر گریه كرد كه سرشگش صورت و محاسن شریفش را فراگرفت آن گاه فرمود: یا جعفر و الله لقد شهدت ملائكة الله المقربون ههنا یسمعون قولك فی الحسین علیه السلام و لقد بكوا كما بكینا و أكثر و لقد أوجب الله تعالی لك یا جعفر فی ساعته الجنة بأسرها و غفر الله لك.
جعفر! بخدا سوگند فرشتگان مقرب خدا در این جا حضور یافتند و گفتار تو را درباره حسین علیه السلام شنیدند و گریستند چنان كه ما گریستیم بلكه بیشتر. سپس فرمود: جعفر! خدا بهشت را در همین ساعت بر تو واجب گردانید.» سپس فرمود: جعفر آیا بیش از این برایت بگویم؟
جعفر: آری آقای من.
امام هر كه شعری درباره حسین بخواند كه خود بگرید یا دیگری را بگریاند بهشت را بر او واجب گرداند و او را بیامرزد [4] .
5- صالح بن عقبه از امام صادق علیه السلام روایت می كند كه فرمود: اگر كسی درباره حسین علیه السلام یك بیت شعر بخواند و خود بگرید و ده نفر را هم بگریاند برای او و
گریه كنندگان بهشت است و اگر بیتی بگوید كه خود بگرید و نه نفر را بگریاند جای او و گریه كنندگان در بهشت خواهد بود و پیوسته تعداد نفرات را پایین می آورد تا جائی كه فرمود: اگر كسی بیتی درباره ی حسین بگوید و خود گریه كند - و گمان می كنم فرمود یا تباكی كند - جای او در بهشت خواهد بود [5] .
6- ابوهارون مكفوف (نابینا) روایت می كند كه امام صادق علیه السلام در حدیث طویلی فرمود: و من ذكر الحسین عنده فخرج من عینیه من الدموع مقدار جناح ذباب كان ثوابه علی الله عزوجل و لم یرض له بدون الجنة.
«اگر نزد كسی از حسین علیه السلام یادی بمیان آید و اشك از چشمان او باندازه بال مگسی جاری شود ثوابش بر خدای عزوجل است كه كمترین آن دخول در بهشت است. [6]
7- مرحوم علامه مجلسی می فرماید: در بعضی از تألیفات معاصرین مورد وثوق دیدم كه روایت شده وقتی پیامبر اكرم (ص) فاطمه زهرا سلام الله علیها را از شهادت امام حسین و مصائب آن حضرت با خبر ساخت فاطمه شدیدا گریه كرد و گفت: پدر در چه زمانی این اتفاق می افتد؟ رسول خدا (ص) فرمود: در زمانی كه نه من باشم و نه تو و نه علی.
زهرا كه این سخن را شنید گریه اش شدیدتر شد و عرض كرد: پدر پس كی برای فرزندم اقامه عزا می نماید و گریه می كند؟
رسول خدا (ص) فرمود: زنان امتم بر زنان اهل بیت من و مردان آنها بر مردان اهل بیت من می گریند و هر سال اقامه عزا خواهند نمود و چون قیامت بر پا شود تو شفیع زنان خواهی شد و من شفیع مردان و هر یك از آنها كه بر مصیبت حسین گریه كرده باشند دستشان را می گیریم و وارد بهشت می كنیم.
یا فاطمة، كل عین باكیة یوم القیامة الا عین بكت علی مصاب الحسین فانها ضاحكة مستبشرة بنعیم الجنة یعنی «فاطمه، هر چشمی در روز قیامت گریان است به جز چشمی كه بر حسین بگرید كه آن خندان است و او را به نعمتهای بهشتی بشارت می دهند» [7] .
1- حسن بن فضال روایت می كند كه حضرت رضا علیه السلام فرمود: من تذكر مصابنا و بكی لما ارتكب منا كان معنا فی درجتنا یوم القیامة، و من ذكر بمصابنا فبكی و ابكی لم تبك عینه یوم تبكی العیون و من جلس مجلسا یحیی فیه أمرنا لم یمت قلبه یوم تموت القلوب.
«كسی كه متذكر مصائب ما شود و به خاطر ستم هائی كه بر ما وارد شده گریه كند در روز قیامت با ما خواهد بود و مقام و درجه ما را خواهد داشت و كسی كه مصیبت های ما را
بیان كند و خود بگرید و دیگران را بگریاند در روزی كه همه چشم ها گریان است چشم او نگرید و هر كس در مجلسی بنشیند كه در آن مجلس امر ما را زنده می نمایند روزی كه قلبها می میرند قلب او نخواهد مرد» [1] .
2- حسن بن محبوب از امام باقر علیه السلام روایت می كند كه حضرت زین العابدین (ع) می فرمود: اگر مؤمنی برای شهادت امام حسین (ع) گریه كند كه اشكهایش بر گونه اش جاری شود خداوند متعال او را در غرفه های بهشتی جای می دهد و هر مؤمنی به خاطر صدمه و اذیتی كه از دشمنان بما رسیده بگرید، كه اشكش بر گونه اش جاری شود خدا او را در بهشت در مقام صدیقین جای دهد و هر مؤمنی به خاطر ما، اذیت و آزاری به او برسد كه اشكش بر گونه هایش سرازیر شود خدا اذیت و آزار را از او دور گرداند و در روز قیامت از سخط و عذاب دوزخ ایمن باشد [2] .
3- ابوعماره شاعر می گوید: امام صادق علیه السلام به من فرمود: درباره امام حسین علیه السلام شعری بگو، من شروع كردم به خواندن شعر و حضرت می گریست و آنقدر خواندم كه صدای گریه از بیرون خانه شنیده می شد، سپس امام صادق فرمود: یا أباعمارة من انشد فی الحسین بن علی شعرا فأبكی خمسین فله الجنة و من أنشد فی الحسین شعرا فأبكی ثلاثین فله الجنة و من أنشد فی فی الحسین شعرا فأبكی عشرین فله الجنة و من أنشد فی الحسین شعرا فأبكی عشرة فله الجنة و من أنشد فی الحسین شعرا فأبكی واحدا فله الجنة و من أنشد فی الحسین شعرا فبكی فله الجنة و من أنشد فی الحسین شعرا فتباكی فله الجنة.
امام صادق فرمود: «ای اباعماره كسی كه درباره حسین بن علی علیهماالسلام شعری بخواند و پنجاه نفر را بگریاند جای او در بهشت است، و كسی كه شعری درباره حسین بخواند و سی نفر را بگریاند جایگاه او بهشت است، و كسیكه شعری درباره حسین بخواند و بیست نفر را بگریاند جایش در بهشت است، و كسی كه شعری درباره حسین بسراید و ده نفر را بگریاند بهشت جای او است و كسی كه شعری درباره حسین بخواند و یك نفر را بگریاند جای او بهشت است و اگر شعری بخواند و خود بگرید در بهشت منزل خواهد
كرد، و اگر شعری بخواند و تباكی كند (حالت گریه را بخود بگیرد) او هم به بهشت خواهد رفت [3] .
4- زید شحام می گوید: ما گروهی از اهل كوفه خدمت امام صادق علیه السلام بودیم كه جعفر بن عفان وارد شد، امام صادق (ع) او را نزدیك خود نشانید.
و سپس فرمود: جعفر!
جعفر گفت: لبیك، خدا مرا فدای تو گرداند.
امام: به من رسیده كه درباره امام حسین (ع) اشعار خوبی می سرائی.
جعفر: آری قربانت گردم.
امام: بخوان.
جعفر اشعاری خواند، امام و كسانی كه اطرافش بودند گریستند و امام صادق (ع) آن قدر گریه كرد كه سرشگش صورت و محاسن شریفش را فراگرفت آن گاه فرمود: یا جعفر و الله لقد شهدت ملائكة الله المقربون ههنا یسمعون قولك فی الحسین علیه السلام و لقد بكوا كما بكینا و أكثر و لقد أوجب الله تعالی لك یا جعفر فی ساعته الجنة بأسرها و غفر الله لك.
جعفر! بخدا سوگند فرشتگان مقرب خدا در این جا حضور یافتند و گفتار تو را درباره حسین علیه السلام شنیدند و گریستند چنان كه ما گریستیم بلكه بیشتر. سپس فرمود: جعفر! خدا بهشت را در همین ساعت بر تو واجب گردانید.» سپس فرمود: جعفر آیا بیش از این برایت بگویم؟
جعفر: آری آقای من.
امام هر كه شعری درباره حسین بخواند كه خود بگرید یا دیگری را بگریاند بهشت را بر او واجب گرداند و او را بیامرزد [4] .
5- صالح بن عقبه از امام صادق علیه السلام روایت می كند كه فرمود: اگر كسی درباره حسین علیه السلام یك بیت شعر بخواند و خود بگرید و ده نفر را هم بگریاند برای او و
گریه كنندگان بهشت است و اگر بیتی بگوید كه خود بگرید و نه نفر را بگریاند جای او و گریه كنندگان در بهشت خواهد بود و پیوسته تعداد نفرات را پایین می آورد تا جائی كه فرمود: اگر كسی بیتی درباره ی حسین بگوید و خود گریه كند - و گمان می كنم فرمود یا تباكی كند - جای او در بهشت خواهد بود [5] .
6- ابوهارون مكفوف (نابینا) روایت می كند كه امام صادق علیه السلام در حدیث طویلی فرمود: و من ذكر الحسین عنده فخرج من عینیه من الدموع مقدار جناح ذباب كان ثوابه علی الله عزوجل و لم یرض له بدون الجنة.
«اگر نزد كسی از حسین علیه السلام یادی بمیان آید و اشك از چشمان او باندازه بال مگسی جاری شود ثوابش بر خدای عزوجل است كه كمترین آن دخول در بهشت است. [6]
7- مرحوم علامه مجلسی می فرماید: در بعضی از تألیفات معاصرین مورد وثوق دیدم كه روایت شده وقتی پیامبر اكرم (ص) فاطمه زهرا سلام الله علیها را از شهادت امام حسین و مصائب آن حضرت با خبر ساخت فاطمه شدیدا گریه كرد و گفت: پدر در چه زمانی این اتفاق می افتد؟ رسول خدا (ص) فرمود: در زمانی كه نه من باشم و نه تو و نه علی.
زهرا كه این سخن را شنید گریه اش شدیدتر شد و عرض كرد: پدر پس كی برای فرزندم اقامه عزا می نماید و گریه می كند؟
رسول خدا (ص) فرمود: زنان امتم بر زنان اهل بیت من و مردان آنها بر مردان اهل بیت من می گریند و هر سال اقامه عزا خواهند نمود و چون قیامت بر پا شود تو شفیع زنان خواهی شد و من شفیع مردان و هر یك از آنها كه بر مصیبت حسین گریه كرده باشند دستشان را می گیریم و وارد بهشت می كنیم.
یا فاطمة، كل عین باكیة یوم القیامة الا عین بكت علی مصاب الحسین فانها ضاحكة مستبشرة بنعیم الجنة یعنی «فاطمه، هر چشمی در روز قیامت گریان است به جز چشمی كه بر حسین بگرید كه آن خندان است و او را به نعمتهای بهشتی بشارت می دهند» [7] .
[1] بحار ج 44/ص 278 - نفس المهموم ص 39.
[2] بحار ج 44/ص 281 - ينابيع الموده ص 357 - نفس المهموم ص 42.
[3] بحار ج 44/ ص 282.
[4] بحار ج 44/ ص 282 - قاموس الرجال ج 2/ ص 392.
[5] بحار ج 44/ ص 289 و 291 و 293.
[6] بحار ج 44/ ص 289 و 291 و 293.
[7] بحار ج 44/ ص 289 و 291 و 293.